Rada muzeum

Na podstawie ustawy o muzeach z 21 listopada 1996 roku, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego powołał członków Rady Muzeum przy Muzeum Getta Warszawskiego.

Zgodnie z ustawą Rada Muzeum sprawuje nadzór nad wypełnianiem przez nie jego powinności wobec zbiorów i społeczeństwa; ocenia działalność instytucji na podstawie przedłożonego przez dyrektora muzeum rocznego sprawozdania oraz opiniuje przedłożony przez dyrektora roczny plan działalności; w przypadku ogłoszenia konkursu na stanowisko dyrektora wyznacza do składu komisji konkursowej dwóch dodatkowych członków. Kadencja członków rady muzeum trwa cztery lata.

W latach 2023 – 2027 w skład Rady zostali powołani i zaproszenie przyjęli:

Colette Avital – dyplomatka i polityk izraelski pochodzenia rumuńskiego, Ocalała z Zagłady. W latach 1999-2009 w Knesecie była posłanką Partii Pracy i Jednego Izraela. W swej wieloletniej karierze dyplomatycznej pani Avital była m.in. konsulem generalnym przedstawicielstwa Izraela w Nowym Jorku. Jako parlamentarzystka kierowała śledztwem mającym na celu identyfikację nieruchomości na terenie Izraela należących do Żydów europejskich, ofiar Holokaustu. Prowadzone przez nią Centrum Organizacji Ocalonych z Zagłady w Izraelu reprezentuje 50 organizacji udzielających Ocalonym wsparcia. 

James Bulgin – Dr James Bulgin jest dyrektorem ds. historii publicznej w Imperial War Museums, wcześniej był dyrektorem ds. treści w wielokrotnie nagradzanej nowej Galerii Holokaustu. W swojej rozprawie doktorskiej zajmował się kwestiami pamięci apokaliptycznej w historii Holokaustu i zimnej wojny. James Bulgin przemawiał na konferencjach w Niemczech, USA, Izraelu i Polsce. Można go również zobaczyć w treściach internetowych IWM mówiących o różnych aspektach konfliktu XX wieku. Jest autorem książki The Holocaust i prezenterem programu How the Holocaust Began dla BBC. Wystąpił również w serialach BBC Rise of the Nazis ( w którym pełni funkcję doradcy historycznego), D-Day: The Unheard Tapes oraz serialu Channel 5 Secrets of the Imperial War Museum. 

dr hab. Dariusz Libionka – Jest absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II i Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Od 1994 r. jest pracownikiem Instytutu Historii PAN w Pracowni Dziejów Polski po 1945 r. W 1998 uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy: Kwestia żydowska w polskiej prasie katolickiej w latach 30-tych XX w. pod kierunkiem prof. Krystyny Kersten. W latach 2000–2007 był pracownikiem Biura Edukacji Publicznej IPN w Lublinie. Od 2007 r. jest kierownikiem Działu Naukowego Państwowego Muzeum na Majdanku. Jest redaktorem naczelnym rocznika naukowego Centrum  Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN Zagłada Żydów. Studia i Materiały oraz redaktorem naczelnym wydawanej przy Muzeum na Majdanku serii Zeszyty Majdanka. W kręgu jego zainteresowań znajduje się tematyka żydowska, a w szczególności stosunki polsko-żydowskie w XIX i XX w. Zajmuje się postawą Polaków wobec Zagłady i historią PRL. W swoich publikacjach bada także postawy Kościoła, prasy katolickiej i duchowieństwa wobec eksterminacji Żydów. 

Artur Hofman – prezes Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce, aktor, reżyser i dziennikarz, działacz społeczności żydowskiej w Polsce, redaktor naczelny Słowa Żydowskiego. W latach 1977–1982 był adeptem, a w latach 1982–1991 aktorem Teatru Żydowskiego w Warszawie. W latach 1993–1998 pracował jako reżyser Opery i Operetki w Szczecinie. Od 2003 jest reżyserem w Teatrze Żydowskim. Od lat angażuje się w dialog polsko-żydowski i kultywowanie pamięci męczeństwa i walki polskich Żydów. 

dr Edward Kopówka – urodzony w 1963 roku, od 1970 mieszka w Siedlcach. W 2009 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych na Akademii Podlaskiej w Siedlcach (obecnie Uniwersytet Przyrodniczo – Humanistyczny), obronił dysertację na temat Żydzi w Siedlcach XIX-XX w. Pogłębiał swoją wiedzę na kursach w Yad Vashem w Jerozolimie i Goethe Institut w Berlinie. Od 1996 roku pracował na stanowisku kierownika Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince, a od lipca 2018 r został powołany na stanowisko dyrektora Muzeum Treblinka. Niemiecki nazistowski obóz zagłady i obóz pracy (1941-1944). Postanowieniem Prezydenta Andrzeja Dudy z dnia 11 maja 2017 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności. W 2011 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski przyznanym przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polski Bronisława Komorowskiego. W 2012 roku otrzymał Medal Powstania w Getcie Warszawskim nadany przez Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej w dowód uznania za kultywowanie prawdy historycznej o stosunkach polsko-żydowskich, zwłaszcza w okresie Holocaustu. W tym samym roku otrzymał również Wyróżnienie w Konkursie o Medal Zygmunta Glogera „za badania dziejów męczeństwa i zagłady społeczności żydowskiej w Treblince”. Jest autorem i współautorem wielu książek, z których najważniejsze wg niego to: Bojownikom o Niepodległość Cześć !, (Siedlce 2001, wspólnie z żoną Katarzyną), Treblinka. Nigdy więcej, (Treblinka 2002), Stalag 366, (Siedlce 2004), Żydzi w Siedlcach 1850-1945, (Siedlce 2009), Dam im imię na wieki. Polacy z okolic Treblinki ratujący Żydów, (Oxford-Treblinka 2011 wspólnie z ks. Pawłem Rytel-Andrianikiem ), Jews in Siedlce 1850 – 1945, New York [2014], Obóz Pracy Treblinka I. Metodyka integracji danych wieloźródłowych, (Warszawa-Treblinka 2017, wspólnie z Sebastianem Różyckim i Markiem Michalskim). 

Wacław Kornblum – Ocalony z Zagłady, świadek historii, urodzony w Paryżu, w rodzinie żydowskiej, pod koniec lat 20tych przeniósł się do Warszawy. Mieszkał przy Śliskiej 42. Jego rodzice należeli do Bundu. Po wybuchu wojny rodzina Kornblumów zamieszkała przy Niskiej 35. Pierwszą akcję likwidacyjną przetrwał opłacając się policji żydowskiej. W 1943 roku z Umschlagplatzu został wykupiony przez wuja. Od tego czasu ukrywał się, najpierw u wuja na terenie getta, później na Pradze i na Białostocczyźnie. Przeżył wojnę i w 1957 roku wyjechał do Izraela. Po trzydziestu latach wrócił do Warszawy. Mieszka na Saskiej Kępie. Ojciec Wacława, Szlojme Kornblum , był pisarzem tworzącym w języku jidish, książki były drukowane i wydawane w Warszawie. Jego dorobek został zdigitalizowany w Wilnie i przesłany do YIVO w New Yorku. 

Gideon Nissenbaum – prezes zarządu Fundacji Nissenbaumów, syn jej założyciela Sigmunda Nissenbauma. Fundacja założona w Warszawie w 1983 roku od przeszło 30 lat ratuje ślady kultury żydowskiej na ziemiach polskich i upamiętnia miejsca walk i męczeństwa Żydów podczas II wojny światowej a także popularyzuje na świecie wiedzę o najlepszych tradycjach wspólnych dziejów Polaków i Żydów. Sigmund Nissenbaum był jednym z pierwszych orędowników utworzenia Muzeum Getta Warszawskiego. 

Rachel Postavski – urodziła się w Polsce jako jedyne dziecko dwojga Ocalałych z Holokaustu, Ady Sztyren i Henryka Borenszteina, których rodziny od pokoleń mieszkały w Warszawie. Podczas II wojny światowej większość jej dalszej rodziny zginęła w warszawskim getcie lub w obozie zagłady w Treblince. W 1957 r. pani Postawski przeprowadziła się z rodzicami do Izraela. Ukończyła Praktyczną Szkołę Inżynierską w Tel Awiwie i uzyskała tytuł licencjata w dziedzinie nauczania przedmiotów ścisłych na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Przez ponad 30 lat uczyła fizyki i kierowała Wydziałem Fizyki w Ort Binyamina. Była członkiem rady gminy Zichron Yaakov i mediatorem w tamtejszym Centrum Mediacji. Od 2004 r. nadzoruje artystyczne i osobiste archiwum malarza, ilustratora, projektanta i reżysera filmowego Henryka Hechtkopfa (1910-2004). 

Michael Schudrich – amerykańsko-polski religioznawca i historyk, od 2004 Naczelny Rabin Polski. W latach 1990–1998 pracował w Warszawie dla Fundacji Ronalda S. Laudera. W roku 2000 został rabinem Warszawy i Łodzi. To głównie dzięki niemu powstały w Polsce żydowskie przedszkola i szkoły. Jest członkiem Rabinatu Rzeczypospolitej Polskiej. Bierze aktywny udział w dialogu polsko-żydowskim i chrześcijańsko-żydowskim. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz dialogu polsko-żydowskiego, oraz Missio Reconciliationis za pracę na rzecz rozwoju dialogu polsko-żydowskiego. 

dr hab. Joanna Elżbieta Nalewajko-Kulikov – dr hab., prof. nadzwyczajny w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, redaktorka naczelna „Acta Poloniae Historica”. Zajmuje się historią Żydów wschodnioeuropejskich w XIX i XX w., historią kultury jidysz (zwłaszcza prasy) oraz stosunkami polsko-żydowskimi. Autorka monografii Strategie przetrwania. Żydzi po aryjskiej stronie Warszawy (2004), Obywatel Jidyszlandu. Rzecz o żydowskich komunistach w Polsce (2009) oraz Mówić we własnym imieniu. Prasa jidyszowa a tworzenie żydowskiej tożsamości narodowej (2016). Redaktorka i współredaktorka tomów Trudny wiek XX (2010, współred. G. P. Bąbiak), Studia z dziejów trójjęzycznej prasy żydowskiej na ziemiach polskich (XIX-XX w.) (2012, przy współpracy G. P. Bąbiaka i A. J. Cieślikowej) oraz Lesestunde/Lekcja czytania (2013, współred. G. Krzywiec, R. Leiserowitz, S. Lehnstaedt). Dla serii wydawniczej „Archiwum Ringelbluma” opracowała krytycznie wspomnienia Cwi Pryłuckiego (2015) oraz notatki Emanuela Ringelbluma z getta warszawskiego (2018). W projekcie odpowiedzialna za opracowanie krytyczne wspomnień Rochl Feigenberg. 

Adam Struzik – lekarz, samorządowiec i społecznik, parlamentarzysta. Marszałek Senatu w latach 1993-1997, senator II, III i IV kadencji, od 2001 roku Marszałek Województwa Mazowieckiego. Strażak ochotnik i członek Zarządu Wojewódzkiego oraz Zarządu Głównego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1998 roku radny województwa mazowieckiego. Przewodniczący Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej I kadencji Sejmiku Województwa Mazowieckiego. W październiku 2018, w imieniu samorządu województwa mazowieckiego, podpisał akt dzierżawy Szpitala Bersohnów i Baumanów na rzecz Muzeum Getta Warszawskiego na 30 lat.

Krzysztof Strzałkowski – absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku politologia (ze specjalnością polityka społeczna) oraz podyplomowych studiów menadżerskich na Wydziale Zarządzania UW. W latach 2005-2008 był doktorantem i wykładowcą w Instytucie Polityki Społecznej UW. W 2003 roku rozpoczął karierę jako pracownik samorządowy w jednostkach samorządowych różnych szczebli. W latach 2008-2010 pełnił obowiązki dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie, gdzie zainicjował m.in. powstanie Mazowieckiego Obserwatorium Rynku Pracy. W latach 2006-2010 był radnym powiatu wołomińskiego, przewodniczącym komisji zdrowia i polityki społecznej. Jako wicemarszałek województwa mazowieckiego (2010-2014) nadzorował pracę departamentu polityki społecznej i zdrowotnej oraz departamentu nieruchomości i infrastruktury. Od maja do grudnia 2014 r. pełnił funkcję burmistrza dzielnicy Bemowo. Od grudnia 2014 roku pełni funkcję burmistrza dzielnicy Wola. 

Hanna Wróblewska – ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 2010-2021 kierowała Narodową Galerią Sztuki Zachęta, pełniła także funkcję komisarza Pawilonu Polskiego na Biennale w Wenecji.  W latach 2022-2023 była wicedyrektorką ds. naukowych i wystawienniczych w Muzeum Getta Warszawskiego. Od grudnia 2023 pełniła funkcję dyrektorki Departamentu Narodowych Instytucji Kultury w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Członkini Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych oraz stowarzyszenia Polski Komitet Narodowy Międzynarodowej Rady Muzeów ICOM. 13 maja 2024 r. została powołana na urząd Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 

Rachel Yud – przewodnicząca Ganzach Kidush Hashem, edukatorka ze znacznym dorobkiem w obszarze tworzenia programów nauczania oraz szkoleń dla nauczycieli zajmujących się działaniami edukacyjnymi skierowanymi do kobiet oraz izraelskiej społeczności Haredi. Specjalizuje się w historii Izraela oraz Zagłady.

Irene Kronhill – Pletka – prowadzi fundację poświęconą pamięci swoich rodziców, która wspiera żydowskie projekty kulturalne i edukacyjne oraz działania promujące sprawiedliwość społeczną na całym świecie. Jest także członkiem Rady Dyrektorów YIVO Institute for Jewish Research, Center for Jewish History oraz organizacji JOINT (JDC), która pomogła jej rodzinie i wielu innym w najtrudniejszym dla nich czasie wojny i okresu powojennego.