Stefania Grodzieńska (02.09.1914–28.04.2010)

Urodziła się w Łodzi, jako trzylatka uczęszczała do tamtejszej szkoły baletowej. W okresie międzywojennym pracowała w teatrze Cyganeria, Kameralnym i Cyruliku Warszawskiem jako tancerka, autorka i wykonawczyni skeczy. Tu poznała swojego przyszłego męża, poetę, satyryka i autora tekstów Jerzego Jurandota.

Od jesieni 1940 r. do tzw. Wielkiej Akcji deportacyjnej do obozu zagłady w Treblince przeprowadzonej w 1942 r., przebywali w getcie warszawskim, gdzie Jerzy Jurandot organizował występy, w których brała udział Stefania (Melody Palace, a później Teatr Femina). W sierpniu 1942 r., udało im się przedostać na „stronę aryjską”. Ukrywali się w podwarszawskich Gołąbkach u rodziny Zofii i Gabriela Kijkowskich. Tam powstały wspomnienia Jurandota (wydane dopiero w 2014 r.) oraz zbiór wierszy Stefanii Grodzienskiej „Dzieci getta”(wydane w 1947 r. pod pseudonimem Stefania Ney).

Po wojnie została pierwszą spikerką polskiego radia w Lublinie, zaczęła również pisać pierwsze felietony do „Szpilek” i „Przekroju”. Zbiory jej felietonów i skeczy ukazały się pod tytułami „Dzionek satyryka”, „Jestem niepoważna”, „Brzydki ogród”, „Felietony i humoreski”, „Plagi i plażki”, czy „Kawałki męskie, żeńskie i nijakie”. Jest również autorką biograficznego portretu Fryderyka Jarosego – „Urodził go Niebieski Ptak” oraz humorystycznych „Wyznań chałturzystki”, czy autobiografii „Już nic nie muszę”.

Zmarła po krótkiej chorobie 28 kwietnia 2010 r., pochowana na Powązkach Wojskowych.