rabin Salomon Henoch Rabinowicz (1882–01.08.1942)

Urodził się w Radomsku. Kiedy mając dwadzieścia dziewięć lat został Rebe, był już odnoszącym sukcesy biznesmenem prowadzącym interesy w Berlinie, Łodzi, Warszawie i Krakowie. Zamiast przyjmować darowizny, jak to było w zwyczaju, przy wielu okazjach pomagał finansowo swoim chasydom. W 1926 r. ogłosił swój plan utworzenia sieci jesziw, zwanej Keser Torah. Niedługo potem otwarto osiem jesziw w Będzinie, Podgórzu, Chrzanowie, Wolbromiu, Oświęcimiu, Częstochowie, Łodzi i Krakowie.

Po wybuchu wojny rabin, który wypoczywał w Karpatach, wrócił do Łodzi, gdzie namawiano go do ucieczki z Polski, dopóki było to jeszcze możliwe. Odmówił argumentując, że chce pozostać ze swoimi żydowskimi braćmi. W okolicach Chanuki pierwszego roku wojny przyjechał do Warszawy, gdzie początkowo mieszkał na ulicy Dzielnej, a następnie przeniósł się do mieszkania jednego ze swoich chasydów, rabina Nossona Ehrlicha przy ulicy Nowolipki 30. Kilka razy planowano jego ucieczkę, ale Rebe za każdym razem odmawiał skorzystania z takiej szansy. W połowie 1940 r. jego chasydzi zakończyli przygotowania do wywiezienia go do Włoch, ale odmówił, mówiąc: „Chcę być ze wszystkimi Żydami”. W okresie pobytu w getcie w jego mieszkaniu odbywały się regularne nabożeństwa modlitewne. Rebe i wszyscy członkowie jego rodziny, w tym jedyna córka, zięć i ich mały syn, zostali zamordowani w trakcie tzw. Wielkiej Akcji w getcie, 1 sierpnia 1942 r., w swoim mieszkaniu.

Ohel poświęcony Salomonowi Henochowi Rabinowiczowi znajduje się na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie. Ohel ten jest symbolicznym grobem jego żony Ester i córki Reizel.