Klara Segałowicz (25.08.1897–1943)

Urodziła się w Kijowie w rodzinie lekarza i akuszerki. W 1913 roku osiedliła się wraz z rodziną w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie zadebiutowała w kilku przedstawieniach teatru amatorskiego, kierowanego przez Szmula Binema Orenbacha. W 1921 roku aktorka przeniosła się do Warszawy i trafiła do zespołu aktorskiego teatru „Central”. W 1922 roku poślubiła poetę i pisarza żydowskiego Zusmana Segałowicza (1884–1949), z którym rozwiodła się po półtora roku. Zadebiutowała już pod nazwiskiem męża w sztuce Fiszela Bimko pt. Ganowim (z jid. Złodzieje). Szybko zdobyła sławę i uznanie. W latach 30. była uznawana za gwiazdę kina i teatru żydowskiego. Grała w teatrach Warszawy, Łodzi i Wilna. Zagrała także w trzech filmach: Jeden z 36 (1925), W lasach polskich (1929) i Za grzechy (1936).

Podczas II wojny światowej Segałowicz trafiła do getta warszawskiego, gdzie pracowała jako urzędniczka w wydziale odzieżowym Żydowskiej Samopomocy Społecznej. Została, wraz z drugim mężem Leonem Neustadtem aresztowana na kilka dni przed pierwszą akcją likwidacyjną w getcie jako obywatelka obcego państwa z fałszywym argentyńskim paszportem. Umieszczono ją na Pawiaku i latem 1943 roku rozstrzelano.