Hanna Hirszfeldowa (17.07.1884–20.02.1964)

Studiowała medycynę w Montpellier i Berlinie. W trakcie I wojny światowej była lekarzem wojskowym w armii serbskiej; po jej zakończeniu pełniła funkcję ordynatora w warszawskiej Klinice Pediatrii UW. Po wybuchu II wojny światowej wraz z mężem, Ludwikiem Hirszefldem, mieszkali po tzw. stronie aryjskiej (dzięki wstawiennictwu niemieckiego lekarza, dra Kochmanna). Od lutego 1941 r., w związku z rozporządzeniami generalnego gubernatora Hansa Franka, małżeństwo zostało zmuszone do przeniesienia się do warszawskiego getta, gdzie Hanna Hirszfeldowa pełniła funkcję ordynatora oddziału niemowlęcego filii szpitala Bersonów i Baumanów na Lesznie. Tam, mimo ciężkiej sytuacji starała się walczyć z różnymi chorobami: gruźlicą, durem plamistym, chorobą głodową. Latem 1942 r. razem z mężem i innymi członkami rodziny przedostała się na tzw. stronę aryjską. W lutym 1943 r. zmarła ich córka Maria. Hirszfeldowie ukrywali się m.in. w Starej Miłosnej, na ulicy Złotej i we wsi Lipka.

Po zakończeniu wojny Hanna Hirszfeldowa zamieszkała wraz z mężem we Wrocławiu, gdzie rozpoczęła pracę na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1954 r. prof. Hirszfeldowa była kierownikiem Katedry Diagnostyki Oddziału Pediatrii Akademii Medycznej. Wraz z mężem brała udział w pracach naukowych nad grupami krwi. Zmarła 20 lutego 1964 r. we Wrocławiu.