Baruch Spigel (04.10.1919–09.05.2013)

Urodził się jako Bronek Szpigel w 1919 r. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w getcie warszawskim, gdzie zaangażował się w ruch oporu. Walczył w powstaniu w getcie warszawskim, podczas którego zdetonował na Nowolipiu jedną z dwóch min posiadanych przez bojowców. Razem ze swoją przyszłą żoną Chają Bełchatowską znalazł się w grupie ok. 60 powstańców, którym udało się przedostać na tzw. aryjską stronę. Po opuszczeniu Warszawy dołączył do partyzantów. 1 sierpnia 1944 r. wyszedł z ukrycia i wziął udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie małżeństwo wyemigrowało do Kanady. Syn Spigela, Julius, wytłumaczył tę decyzję następującymi słowami: „ojciec nie był w stanie żyć na ziemi, gdzie zginęli jego przodkowie, nie widział też swojej przyszłości jako Żyda w Polsce”.

W 2000 r. udzielił wywiadu Ance Grupińskiej do książki „Ciągle po kole. Rozmowy z żołnierzami getta warszawskiego”, z kolei w 2006 wystąpił w izraelskim filmie dokumentalnym „Ostatni żydowscy powstańcy”.