85. rocznica zamknięcia murów getta warszawskiego

16 listopada 1940 roku, na mocy zarządzenia wydanego przez gubernatora dystryktu warszawskiego, Ludwiga Fischera, zamknięto granice getta. Żydowska Warszawa została otoczona murem. Społeczność warszawskich Żydów pełna kontrastów, ale i barwnego, dynamicznego życia, została odseparowana od reszty miasta.

Przed wojną w Warszawie mieszkało 368 tys. Żydów, co stanowiło około 30% mieszkańców stolicy Polski. Było to największe skupisko żydowskie w Europie. Na początku wojny wielu Żydów opuściło Warszawę uciekając na wschód, jednak w kolejnych miesiącach okupacji znalazło się ich tu blisko 90 tys., wysiedlonych z innych miejscowości, głównie ziem polskich wcielonych do Rzeszy. W grudniu 1940 r. w getcie przebywało 395 tys. osób. W niedługim czasie, na skutek kolejnych przesiedleń, także z podwarszawskich miejscowości, liczba ta wzrosła do 450 tys. osób. Zostali stłoczeni na obszarze liczącym ok. 4 km2.

„Położyliśmy się spać w żydowskiej dzielnicy, a następnego ranka obudziliśmy się w zamkniętym getcie żydowskim – getcie w całym tego słowa znaczeniu” – zanotował w dzienniku Chaim Kapłan. Budowę trzymetrowego muru musiała sfinansować sama społeczność żydowska. Do getta prowadziły 22 strzeżone bramy, ich przekroczenie było możliwe jedynie po uzyskaniu odpowiedniego zezwolenia. Za złamanie tego przepisu groziła kara, z czasem nawet kara śmierci.

Zamknięcie getta warszawskiego w listopadzie 1940 r. stało się początkiem zagłady uwięzionych za murami kilkuset tysięcy Żydów.
Muzeum Getta Warszawskiego, jak co roku, upamiętni „miasto za murem” i jego mieszkańców.