Adolf (Abraham) Berman (17.10.1906–03.02.1978)

Swoją działalność społeczno-polityczną rozpoczął jeszcze w okresie studiów. Był członkiem Żydowskiej Socjalistycznej Młodzieży Robotniczej „Młodość”, a następnie Poalej Syjon-Lewicy. W czasie wojny był dyrektorem Centosu, zakładał półinternaty i internaty dla dzieci w getcie warszawskim. Był jednym z założycieli Bloku Antyfaszystowskiego w warszawskim getcie, oraz współredaktorem jego organu „Der Ruf” (Zew). Był członkiem prezydium Żydowskiego Komitetu Narodowego, które reprezentował wobec polskiego podziemia i jako jego przedstawiciel wszedł do prezydium Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Po tzw. Wielkiej Akcji likwidacyjnej ukrywał się po „stronie aryjskiej”. Podczas powstania w getcie warszawskim był sygnatariuszem depeszy do przedstawiciela Bundu w Radzie Narodowej w Londynie, Szmula Zygielbojma. Autor wydanej w lipcu 1944 r. jednodniówki ŻKN ”Głos z otchłani”. Brał udział w Powstaniu Warszawskim, m.in. członek Rady Politycznej Armii Ludowej na Żoliborzu.

Po wojnie od 1947 r. był przewodniczącym Centralnego Komitetu Żydów w Polsce (CKŻP). Od 1947 r. przewodniczący Zjednoczonej Żydowskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej „Poalej Syjon” w Polsce. W roku 1949 usunięty z CKŻP, następnego roku wyemigrował do Izraela, gdzie wstąpił do Izraelskiej Zjednoczonej Partii Socjalistycznej Mapam. Od 1951 r. był posłem do Knesetu. W 1954 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Izraela. Autor W sprawie podziału i przedmiotu psychologii społecznej (1932) i pamiętników (1978). Zmarł w 1978 r. w Tel Awiwie.